Wanneer we in het leven geconfronteerd worden met “een niet afgestemde prikkel van buitenaf” reageert ons systeem met het oeroude instinct vluchten of vechten. Een vluchtimpuls kenmerkt zich door een sterk inkrimpende beweging, alsof je hele organisme terugtrekt.
Een vechtimpuls is daarentegen een krachtige, naar buitengerichte beweging. Wanneer het om een of andere reden niet mogelijk is om te vechten of te vluchten (denk aan een auto-ongeluk, incest of een onverwachte aanval van je anders zo aardige buurman) verstijven we en bevriezen de genoemde impulsen. Daarbij weerhoudt ons geconditioneerde denken ons ook vaak om adequaat te reageren; het is dus niet vreemd dat we regelmatig vast komen te zitten.
Trauma
biologische voltooiing
Zolang deze biologische voltooiing niet heeft plaatsgevonden, blijft er onrust en is er ergens een vaag idee van dreiging, een constant op je hoede zijn. Dit komt voort vanuit de toestand in de freeze, de bevroren impulsen van een aanval of verdediging, twee bewegingen, ieder met een eigen verhaal. Dit is de bekende innerlijke dialoog. Prikkels van vandaag de dag komen binnen op deze vastgezette, negatieve en verdichte energie en raken daarmee telkens het oude verhaal, waardoor we enerzijds overprikkeld raken (hoogsensitief) en de wereld als bedreigend blijven ervaren en anderzijds onze focus zich richt op deze verdichte energie en we daarmee gemakkelijk in negatief denken terecht komen.
Of te wel…
…we kunnen denken dat we willen, anders tegen de zaak aankijken tot we een ons wegen, ons negatief denken proberen te transformeren tot positief denken: het is allemaal pas werkelijk voorbij als de energetische blokkade zich opgelost heeft. Tot die tijd trekt de blokkade de aandacht, komen we in negatief denken, zoeken we naar oplossingen met ons denken en is de deur dicht.
Het traumawerk zoals ik dit bedrijf, is gebaseerd op deze wetenschap en is uitgebreid met het ontmaskeren van tricky gewoontes en, zoals ik het noem, een detectie van (gedachte)patronen vanuit de houding dat niets verkeerd is en met als doel beweging, bevrijding, toelaten, ruimte en bewustzijn.
Het einde van een verhaal
“Heb je jezelf al vergeven”, vroeg hij. Ik bleef het een stomme vraag vinden en ik kon het gebruikelijke antwoord van: “ja, want ik wist toen niet beter, nobody to blame”, niet meer over mijn lippen krijgen. Voor mij is vergeving niet een kwestie van doen of inzien dat ik niet beter wist in het verleden of de kracht niet had te handelen naar wat ik wel wist. Voor mij is vergeving het effect van iets dat eraan voorafgaat.
Het diepe besef dat het verleden niet veranderd kan worden, maakt dat alles wat zich heeft vastgezet omtrent dat verleden zich losmaakt inclusief het uitgewrongen, murw-makende gevoel van het zoeken naar een oplossing om een verhaal af te ronden, wat (misschien) nooit heeft plaatsgevonden. Het betekent het einde van schuld, schaamte, haat, melancholie, verwijt, zelfbeklag, zoeken naar erkenning, zoeken naar een verklaring etc. Het enige wat overblijft is uiteindelijk de helderheid, een nieuw gevoel van nieuwsgierigheid en het licht dat schijnt door het donker.