Je kent het vast wel. Je bent in een drukke omgeving en je wordt zelf ook druk. Mogelijk verlies je zelfs een beetje het contact met jezelf. Of iemand zegt iets vervelends tegen je en je weet niet goed hoe je hier constructief op kunt reageren. Of je wordt geraakt door iets. En je bent daar achteraf nog een tijdje mee bezig.

Wanneer zaken van buitenaf in een bepaalde mate verstorend zijn, dan zal er in onze binnenwereld een schok optreden. Een schrik die soms een blijvend karakter kan hebben. Een deel van ons zenuwstelsel komt in een “shut down” terecht. Of er ontstaat een grote opwinding. Een onrustige omgeving, variërend van bijvoorbeeld lawaai en chaos tot onvoorspelbaarheid en ruzie of juist de afwezigheid van enig leven, maakt dat ons lichaam/zenuwstelsel uit balans raakt. Dat gebeurt nu, als volwassene. Maar dat gebeurde ook vroeger. Als kind.

Als volwassene kan je vaak zien, dat hetgeen nu om je heen gebeurt, niets met jou te maken heeft. Dit maakt dat je sneller zult tot zelfregulering kunt komen. Of daar op zijn minst pogingen toe doet. 

Maar het jong kind, dat je ooit was, kan nog niet zien dat het onderdeel is van een omgeving: het is de omgeving. En alles wat dan gebeurt, voelt als persoonlijk. Ook als het niets met jou te maken heeft. De kans op zelfregulering is dan klein.

De fixatie en fight, flight en freeze reacties, die als vanzelf opkomen in een niet afgestemde omgeving, komen niet uit zichzelf tot rust. Het kind heeft daarvoor een ander (de caregivers) nodig.

Ontbreekt echter deze hulp tot regulatie, dan houdt de spanning aan. Ons systeem blijft onrustig als gevolg van een schrik die niet opgelost is. We staan op het gaspedaal en rem tegelijkertijd. Er ontstaat een fixatie. De eerste bouwstenen voor ons karakter worden gelegd. En.. niet zelden worden we in ons volwassen leven getriggerd op deze fixaties.

Emoties raken verstoord. En zijn vaak vermengd met een gevoel van “anxiety”. Waardoor we emoties of niet uiten of juist met veel te veel lading naar buiten brengen. Dat werkt over het algemeen niet constructief in onze relaties…

Mentaal kunnen we verward zijn. Soms zijn we niet in staat om verder te kijken dan onze neus lang is. En bijten we ons vast in telkens hetzelfde verhaal. We hebben misschien veel kritiek op onszelf. Of op anderen. Misschien zijn we niet te stoppen in een almaar voortdenderende trein. Druk, druk, druk.. Of we draven door in vergaande rationalisaties van oorzaak en gevolg. Of er is een doemdenken.

Dit hele interne landschap, wat in de diepte gebaseerd is op een verstoring in ons zenuwstelsel, zou je ons karakter kunnen noemen. En dit karakter is niets meer en minder dan een overlevingsmechanisme. Niets mis mee. Maar het vraagt om helderheid. Onderzoek.

Misschien voel je gelijk een “ja” bij bovenstaande. Of resoneert het wel, maar heb je vragen. Via onderstaande knop kun je contact met mij opnemen voor een afspraak/intake of meer informatie.