ontspannen, van “doen” naar “niet-doen”

Ik begreep eigenlijk niet zo goed waarom Milo deze gasten had uitgenodigd. Het was laat in de middag en lekker rustig aan boord. Ik had zin om na het avondeten nog even het dorp in te gaan. Maar dat plan leek vooralsnog niet door te gaan.

“Benco en Paula zijn oude vrienden van mij”, had Milo eerder die dag gezegd. “En nu we zo dicht bij hen in de buurt zijn, is het niet meer dan logisch dat ik hen uitnodig om samen een hapje te eten en bij te kletsen.” Ik was het daar uiteraard mee eens geweest. Maar nu Benco en Paula aan boord waren, kon ik niet begrijpen waarom dit überhaupt vrienden van Milo waren.

Benco was ronduit gestresst. Toen hij samen met Paula eerder met piepende remmen arriveerde, had ik al een vermoeden dat dit wel eens een gedenkwaardige avond zou kunnen gaan worden. Terwijl Paula was uitgestapt, of liever gezegd zich uit de auto had gewurmd, zat Benco nog uitgebreid in zijn telefoon. “Loop jij maar vast”, hoorde ik hem roepen. Paula ademde hoorbaar uit. “Ik heb geen zin”, antwoordde ze. “Ik ben heel de dag al moe. Jij moest zo nodig hiernaartoe. Je weet dat ik ‘s avonds niet op mijn best ben.”

Benco sloot zich overduidelijk af voor haar relaas. Ik verbaasde me dat ze zo overduidelijk niet hun best deden “normale” gasten te zijn. Ik hoorde Benco schelden op iemand aan de andere kant van de lijn, die kennelijk niet deed wat hij wilde. Paula had ondertussen een sigaret opgestoken en keek verveeld om zich heen. “Er is hier niets”, hoorde ik haar zeggen. Waarbij het leek alsof ze tegen niemand praatte.

Ik moest bijna lachen. De boot lag op een werkelijk fantastische plek in de natuur met op de achtergrond het geluid van een waterval en vogels. Hoe kon je zeggen dat hier niets was? Ik was ontsteld. Ik keek naar Milo. Die leek zich prima te vermaken en aanschouwde het geheel met pretlichtjes in zijn ogen. Hij leek niet in het minst beledigd te zijn over het, in mijn ogen, licht onbeschofte gedrag van zijn gasten.

exploring inner worlds & outer dynamics (2)

stress = geen contact

Benco en Paula hadden uiteindelijk besloten aan boord te gaan. Nadat Milo hen uitvoerig begroet had en mij aan hen had voorgesteld, waren we allemaal op de bankjes gaan zitten die tegen de hut aanstonden.

Benco zat herhaaldelijk in zijn telefoon, terwijl hij ons verslag deed van zijn frustraties. Paula was wat onderuit gezakt gaan zitten en leek uitgeblust te zijn. Ik wilde een gesprek beginnen, maar wist niet goed hoe dat aan te pakken. Benco was duidelijk met iets anders bezig en zou mij waarschijnlijk als stootkussen gebruiken voor alles waar hij gefrustreerd over was. Bij Paula was ik bang dat ik in een enorm zuigend gat terecht zou komen als ik haar aansprak. Een gat, waar ik voorlopig niet uit zou komen.

Ik keek naar Milo. Die deed geen enkele poging om contact te maken en was bezig met het aankleden van de tafel.

“Wat moet ik doen, Milo”, vroeg ik, toen ik naar hem toeliep. “Ik weet niet hoe ik contact moet maken.” Milo trok zijn wenkbrauwen op. “Contact maken is niet aan de orde als mensen zo overduidelijk uit balans zijn”, zei hij, terwijl hij het bestek oppoetste.

“Mensen zijn vaak net als Benco”, vervolgde hij. “Super onrustig, waarbij ze deze onrust proberen te reguleren via hun omgeving. Ze voelen een constante arousal, waarbij alles en iedereen om hen heen in de weg lijkt te lopen. Ze willen van alles en alles lijkt ook urgent. Het moet NU gebeuren. En als mensen hierin niet meewerken, is het hek van de dam. Zolang ze in deze stress zitten, is contact uit den boze. Tenzij je als afvoerkanaal wilt dienen voor hun onrust en frustratie.”

Het kwam me bekend voor.

Arousal of shut down?

“Mensen zoals Paula zijn ook overprikkeld. Maar bij hen uit dat zich niet in een opwinding, maar in een verlamming. Of shut down, zoals ze dat noemen. Hun lichamen zijn verdoofd. Ze kunnen de energiebron in zichzelf niet meer vinden. Die ligt onder een dikke laag van verslagenheid, onverschilligheid en teleurstelling. Ze geloven allang niet meer dat ze hier ooit nog uitkomen en zoeken constant naar een bewijs buiten zichzelf dat het leven ook echt verschrikkelijk is. En ze vinden altijd iets. Als je door die bril kijkt, kun je jezelf in het paradijs bevinden en alsnog klagen dat het niks is.”

Mmmmmm, ook dat klonk me niet vreemd in de oren. Er schoten gelijk al wat voorbeelden voorbij van mensen die zich min of meer in zo’n scenario bevonden.

“Dus?” vroeg ik. “Wat gaan we doen?” Milo lachte. “We gaan het gezellig maken en ons vermaken met wat we aantreffen aan de overkant. Zoals ik dat noem. Ondertussen doen we geen enkele, maar dan ook geen enkele poging om ons aan te passen en een leuke relatie te creëren. We glimlachen, terwijl we goed onze grenzen blijven voelen. We stellen ons in de eerste plaats open voor de natuur om ons heen. En daarna pas voor Benco en Paula. Moet je eens kijken wat er dan gebeurt.”

aldus geschiedde…

Ik moest toegeven, we hadden een geweldige avond. Ik had de hele tijd een soort verliefdheidsgevoel in mijn buik, juist omdat ik op geen enkele manier mijn best deed er iets leuks van te maken. En de natuur om ons heen toeliet als een welkome gast. Ik voelde me daardoor connected met iets “groots” in plaats van dat ik bezig was een leuke relatie te scheppen met Benco en Paula.

Het vreemde was, dat zonder dat we ook maar iets deden, Benco en Paula steeds beter in hun vel leken komen te zitten. Er werd voorzichtig gelachen. Er werden over en weer grapjes gemaakt over elkaars gedrag. En de avond eindigde uiteindelijk met Paula die een soort dans uitvoerde, waarbij haar armen in het slotakkoord als inktvistentakels om Benco heen gestrengeld waren. En waarbij Benco niet meer bijkwam van het lachen.

Ik keek naar Milo. Hij keek terug. Inderdaad.