We komen allemaal via onze ouders op deze wereld. In wezen zijn we hen niets verplicht, behalve dankbaarheid dat we via hen zichtbaar worden op deze aarde. Toch is het voor een ieder een hele klus los te komen van onze ouders.
Hoe komt dat? Onze ouders hebben zelf van alles meegemaakt, wat misschien niet doorgewerkt is. Zij zitten met onverwerkte trauma’s. Op het moment dat we geboren worden, hecht het kind niet zozeer aan de moeder, maar “aan het grootste gevoel wat het voelt”. En vaak is dit het trauma van de moeder, de verdichte energie. Mogelijk is moeder niet zo getraumatiseerd, maar is er binnen het gezinssysteem sprake van trauma. Ook daar zal het kind zich aan hechten.
Hoe vindt deze hechting plaats?
Het kind schrikt van wat er op hem afkomt en met deze schrik zet het verhaal van de moeder, de vader of het systeem zich vast in het kind.
verlies van contact met je eigen lichaam
Om te kunnen blijven functioneren doen we over het algemeen twee dingen:
- we dissociëren, gaan boven het trauma staan en proberen met positief denken en bevestiging van onze kwaliteiten overeind te blijven. Intussen verliezen we het contact met de realiteit en met onze wortels en afkomst, wijzen deze af en raken onempathisch. We kunnen heel goed aanwijzen waar het allemaal fout gaat in de wereld, maar zijn ons niet bewust van dat we net zo goed deel uitmaken van die wereld en we zijn ons niet bewust van het effect wat we hebben op anderen (bestaat er überhaupt wel een ander met een eigen en andere belevingswereld). In de wereld zijn we verder op zoek naar harmonieuze relaties (waarin de ander moet zijn zoals jij), intussen onze individualiteit, die gebaseerd is op verzet naar onze afkomst, hooghoudend. Wij weten het het beste, zijn de beste en hebben altijd gelijk. Ons houvast zoeken we in hoogstaande visies, mensen die hoogstaande visies nadragen “moeten” onze vrienden worden en dwangmatig gedrag kenmerkt ons rusteloze bestaan.
dissociatie
- we raken verzeild in de energie van het overgenomen trauma, voelen ons hulpeloos en zijn snel overweldigd. We zijn overgevoelig voor prikkels van buitenaf, vervallen in dagdromerij, leven op moeilijkheden en zorgen. Om te kunnen blijven functioneren raken we in compenserend gedrag, passiviteit, krachteloosheid of agressief gedrag. We hechten makkelijk aan het probleem van de ander en relateren op moeilijkheden. Er is sprake van stagnatie. We “moeten” in beweging blijven. We “dragen”, “verdragen” en absorberen.
indentificatie
Hechtingsprobleem
In beide gevallen is er sprake van een hechtingsprobleem. We blijven ergens verlangen naar de niet afgemaakte of onderbroken beweging van symbiotische versmelting met de moeder en projecteren dat in onze partner of andere personen/situaties, wat uiteindelijk altijd tot conflicten leidt, omdat dit verlangen thuishoort in de verticale relatie moeder-kind en niet in de horizontale relatie met partner of vrienden.
Werkwijze
Binnen trauma-opstellingen wordt duidelijk hoe we ons verhouden tot het overgenomen trauma en hoe we hierin verstrikt zijn geraakt. En, hoe we hierdoor afgesplitst zijn van wat ons werkelijk aan het hart ligt. Door enerzijds te voelen hoe we vast zitten en hierin proberen overeind te blijven (trauma- en overlevingsdelen) en anderzijds te ervaren hoe het is niet vast te zitten (gezonde delen), komt in onze hersenen een beweging op gang naar heelwording. Franz Ruppert is de grondlegger van deze vorm van therapie en ik verwijs je graag naar zijn website en slideshows voor meer informatie.